Het hart van de oude man

Op een dag stond een jongeman in het midden van het dorp
en beweerde dat hij het mooiste hart had van de hele vallei.
Een grote menigte had zich om hem heen verzameld en ze waren het allemaal met hem eens, zijn hart was perfect en mooi. Er zat geen wond of schrammetje op zijn hart en men zei dat hij het mooiste hart had, dat ze ooit hadden gezien. De jongeman was er erg trots op en in de dagen die volgden, pochte hij nog meer over zijn prachtige hart.

Op een dag liep een oude man vanuit de menigte op hem af en vroeg: “waarom is jouw hart niet zo mooi als het mijne?”
Iedereen keek naar het hart van de oude man, het sloeg krachtig, maar zat vol littekens en er waren andere stukken ingezet, deze pasten er niet mooi in en de hoeken waren rafelig. Op sommige plaatsen misten er zelfs stukjes uit zijn hart. De mensen bekeken hem in opperste verbazing en dachten: “Hoe kan hij nou zeggen dat zijn hart het allermooiste is?” De jongeman lachte om de staat waarin het hart van de oude man verkeerde en zei: “Je maakt zeker een grapje? Vergelijk jouw hart eens met het mijne, dat van mij is perfect en de jouwe is een puinhoop vol littekens en scheuren!” “Ja”, antwoordde de oude man, “jouw hart ziet er misschien wel perfect uit, maar ik zou niet met je willen ruilen.”

“Kijk”, sprak hij, “elk litteken vertegenwoordigt een persoon aan wie ik mijn liefde heb gegeven, ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het hen, vaak krijg ik een stukje van hun hart terug om zo de lege plaats op te vullen. Maar de stukken zijn niet precies hetzelfde, ik heb gerafelde hoeken, dat klopt, maar het herinnert me er aan, dat we liefde delen. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en heeft de ander me geen stukje van het zijne teruggegeven, dat zijn de lege gaten. Het geven van liefde is een risico, al zijn die gaten in mijn hart pijnlijk, ze blijven open. Het herinnert me er aan, dat ik ook liefde heb voor deze mensen en ik hoop dat ze op een dag terug zullen keren om het gat alsnog op te vullen. Zo” zei hij, “zie je nu wat echte schoonheid is?”

De jongeman stond roerloos terwijl de tranen over zijn wangen rolden, hij liep op de man af, greep in zijn perfecte hart en scheurde er een stukje uit. Hij bood het met trillende handen aan de oude man aan, deze nam zijn offer aan en plaatste het in zijn eigen hart. Vervolgens nam hij een ander stukje uit zijn hart en plaatste het in de wond van het hart van de jongeman. Het paste niet perfect, er zaten wat rafels aan en de jongeman keek naar zijn hart, niet meer perfect, maar veel mooier dan voorheen omdat de liefde van de oude man nu ook door zijn hart stroomde.

Bron: onbekend